GEDICHTEN EN VERHALEN VAN BEZOEKERS
Leerlingen van cds de Meene, Zelhem
Wij zijn woensdag 13
januari naar de galerie boven de bieb geweest. We zijn naar een soort
voorstelling geweest, Onderweg naar Bamako. Eigenlijk is het een beetje vreemde
voorstelling want er zijn geen mensen bij. Het was een ingerichte plek die op
een woestijn leek. Er lag een autowrak met allerlei dingetjes erom heen. Je
keek daar vier minuten naar. In die vier minuten gebeurt er van alles, de
lichten veranderen een beetje als dag en nacht. Er kwam zand omhoog in een
bultje. Er scheen een lichtje onder de auto alsof het vannacht was. Het was
heel bijzonder om te zien. Ook met allemaal geluiden en verschillende lichten
erbij.
Henk Weltje
door een poort naar waar
de tijd gestold is in zand
en dat in zelhem
de tijd gestold is in zand
en dat in zelhem
Els Kaper
Zand.
Sterk en eeuwig,
alles overwinnend.
Leven is niet hier
maar dáár.
Zand.
Weids en leeg,
melancholie
alles overwinnend.
Leven is niet hier
maar dáár.
Zand.
Weids en leeg,
melancholie
van het onmogelijke.
Leven is niet hier
maar dáár.
Leven is niet hier
maar dáár.
De woestijn heeft voor mij altijd iets magisch. In alle landen waar ik kom en waar woestijn voorkomt, moet ik dat deel zeker bezoeken. Het is niet zozeer de vernietigende, verslindende kracht die in jouw tent benadrukt wordt, als wel de schrale schoonheid die me boeit. De foto’s komen uit wat delen van de VS: Californië, Arizona, New Mexico, Utah, en verder uit Peru, Egypte, Mexico en Australië.
Henny van der Leden
waar is de kracht
die rond kijkt
in een woestijn
en het gevoel
hier kan niets groeien
ontkent?
Jan Willem Bol
á Bamako à Zelhem
de koele dageraad
in warmrood
de middag
in gele helle gloed
de avond valt
terwijl de late zon
de hemel kleurt
van rood naar paars
waarna nachtelijk blauw
je weer verlangen doet
naar de volgende dag
we kwamen na een tocht
door stenig heuvelland
aan de rand
van de Sahara
raakten even aan
de betoverende sfeer
van de oneindigheid
alleen maar zand
tussen ons en Bamako
alleen, dat besefte ik
toen niet zo
werd het pas gewaar
toen ik ging naar
Bamako in Zelhem
onderging aldaar
de dag, een etmaal
in de woestijn
binnen vier minuten
van de koele dageraad
in warmrood
tot het blauw van de nacht
en dacht
bij het zien
van die bedolven 2CV
aan die jonge collega ooit
die met jeugdige overmoed
dit land trotseren zou
hij strandde en kwam om
bleek zo veel later
een droevig einde
door
gebrek aan water
Gijs Boelaars
Ja Pim, Je zult wel
gedacht hebben, waar blijft die Gijs…
Welaan na vele malen plaats genomen te hebben in jouw wereld, op weg naar Bamako, begin ik nu langzaam aan iets te begrijpen van je bedoeling, je heimwee, je liefde voor Afrika. Zittend, luisterend, kijkend, voelend gebeurt er iets dat ik heel erg herken…. De tijd verdwijnt. Dag en nacht wisselen elkaar af en er gebeurt niets, ach ja die trommels, de honden de krekels en plots wordt zelfs het kleinste pufje zand een gebeurtenis van belang. Het is niet erg om niet aan te komen waar je naar toe op weg was, als de reis maar de moeite is. En de reis op weg naar jouw installatie was de moeite waard. Als vanzelf sprekend deden vele van ouw,en familie mee met het realiseren van deze reis. Dank je dat ik mee mocht reizen. Zittend en genietend moest ik vaak terug denken aan wat ik mee maakte tijdens mijn oceaantrips.
Welaan na vele malen plaats genomen te hebben in jouw wereld, op weg naar Bamako, begin ik nu langzaam aan iets te begrijpen van je bedoeling, je heimwee, je liefde voor Afrika. Zittend, luisterend, kijkend, voelend gebeurt er iets dat ik heel erg herken…. De tijd verdwijnt. Dag en nacht wisselen elkaar af en er gebeurt niets, ach ja die trommels, de honden de krekels en plots wordt zelfs het kleinste pufje zand een gebeurtenis van belang. Het is niet erg om niet aan te komen waar je naar toe op weg was, als de reis maar de moeite is. En de reis op weg naar jouw installatie was de moeite waard. Als vanzelf sprekend deden vele van ouw,en familie mee met het realiseren van deze reis. Dank je dat ik mee mocht reizen. Zittend en genietend moest ik vaak terug denken aan wat ik mee maakte tijdens mijn oceaantrips.
Ik heb een povere poging
gedaan het gevoel te beschrijven in het volgende gedicht. Je proeft wellicht de
zilte atmosfeer, je voelt de onmacht het weer te regelen, je wordt kleiner en
kleiner. Je realiseert je dat je getuigen bent van iets dat altijd al zo was en
zal zijn, ook al ben je niet meer op weg waar ook heen.
Het heerlijk niets.
Het heerlijk niets, geen telefoon
Noch TV of internet
Rijgen dagen zich aaneen
De zon komt op ik ga naar bed
Was gepland 3 weken slechts
Zijn wij aan de overkant
De wind warrig als altijd
Fluistert: wacht maar tot gij daar beland
Lange deining in diep blauw
Een landschap zoals het eeuwen was
Voert je mee in een beweging
Beweging die je steeds weer verrast
Je vraagt je af wat is de zin
Het heerlijk niets, geen telefoon
Noch TV of internet
Rijgen dagen zich aaneen
De zon komt op ik ga naar bed
Was gepland 3 weken slechts
Zijn wij aan de overkant
De wind warrig als altijd
Fluistert: wacht maar tot gij daar beland
Lange deining in diep blauw
Een landschap zoals het eeuwen was
Voert je mee in een beweging
Beweging die je steeds weer verrast
Je vraagt je af wat is de zin
Jan Jenniskens
Paul van der Lee,
januari 2016
Beste Pim,
Ik heb een bijzonder
prettige tien minuten van reflectie en contemplatie mogen beleven in jouw
woestijntent-op-zolder. Het was een verrassende aanwezigheid, daar in de
bibliotheek van het oer-Nederlandse Zelhem, die een waaier aan associaties in
mij opriep.
Ik moest denken aan het
door mij in mijn jeugd verslonden stripverhaal Kuifje en het zwarte goud. Ik
moest denken aan De Kleine Prins. Ik moest denken aan de avonturenverhalen van
een vriend van mij die meerdere keren met een auto dwars door de Sahara naar
Timboektoe is gereden. Ik moest denken aan Timboektoe, synoniem voor
Verweggistan. Ik moest denken aan de Lelijke Eenden in mijn leven. Ik moest
denken aan de dingen in mijn leven die gestrand zijn.
Al die herinneringen
maakten het stille zitten en kijken naar het verglijden van het licht tot een
nostalgische en melancholische ervaring.
Natuurlijk vroeg ik mij
ook af wat er gebeurd kon zijn en waar de reizigers (spoorloos) gebleven waren.
Onheil had hier plaatsgevonden. En de sleutel leek mij te liggen in het
doorgronden van de betekenis van het zandfonteintje. Ik dorst niet over de
afrastering te klimmen om precies uit te zoeken hoe dat werkte, dus het
verbaast mij tot op heden. Hoe kan het dat er voortdurend zand voorhanden is?
Het enige teken van leven. Ook een beetje een eigenwijs en komisch teken van leven,
aansluitend op mijn associatie met Kuifje en de Kleine Prins. Een fonteintje
van leven in een omgeving van verlatenheid en vergaan.
Zo voelde ik mij
uiteindelijk een oude man die op bezoek was geweest in de tovertent van een
oude bedoeïen, waar wij samen herinneringen ophaalden aan onze kinderhelden van
ooit.
Waarna ik gesterkt en
licht vervreemd door de sluis van landbouwplastic het toch ook ergens best wel
op zijn eigen bescheiden manier exotische Zelhem weer instapte. Alwaar ik een
kop tomatensoep bij de plaatselijke horeca ging genieten. Dankbaar dat ik
vooralsnog niet gestrand was, maar leefde in een vochtige streek met meer dan
afdoende voedselvoorraden.
Anja en Wim Luesink -
Annink,
Vandaag hebben we je installatie in Zelhem bezocht. Heel indrukwekkend. Ik zat in de woestijn en herdacht opeens twee jongens uit Arnhem. Ze trokken met de auto de woestijn in, verdwaalden en kwamen om door uitdroging. Ik kende ze niet maar hoorde ooit hun verhaal. Anja was er ook echt, ze is ook nooit in de woestijn geweest, tot vandaag. Wel stonden we aan de grens van Turkije met Syriè en tuurden over de eindeloze woestijn, Nu ISland.
Vandaag hebben we je installatie in Zelhem bezocht. Heel indrukwekkend. Ik zat in de woestijn en herdacht opeens twee jongens uit Arnhem. Ze trokken met de auto de woestijn in, verdwaalden en kwamen om door uitdroging. Ik kende ze niet maar hoorde ooit hun verhaal. Anja was er ook echt, ze is ook nooit in de woestijn geweest, tot vandaag. Wel stonden we aan de grens van Turkije met Syriè en tuurden over de eindeloze woestijn, Nu ISland.
Nog wat begeleidingsmuziek
Ere Mela Mela door Mahmoud Ahmed uit Ethiopië. Ook Tinariwen, zijnToeareg uit
Mali, en Bombino maken echte woestijnmuziek, droog, intens en eindeloos.
De Gelderlander vrijdag 8 januari 2016
EEN UUR LANG KIJKEN NAAR DE
NABOOTSING VAN WOESTIJN
Door Merel Buiting
Ze zeggen dat je een uur nodig hebt om
een kunstwerk goed tot je te kunnen nemen. Dat is – als we het onderzoek Spending
time on Art (2001) onder bezoekers van het Metropolitan Museum of Art in
New York mogen geloven – heel wat minder dan de 27,2 seconden waarin de
gemiddelde museumbezoeker naar een kunstwerk kijkt. Volgens kunsthistoricus
Hans den Hartog Jager is dit aantal zelfs minder, schrijft hij in zijn boek
Verf ( 2004): slechts negen seconden. Toegegeven: ik doe zelden anders. Ik heb
nooit langer dan vijftien minuten naar één kunstwerk gekeken.
Vandaag doe ik dat wel. Kunstenaar Pim
van Arkel (73) uit Doetinchem maakte namelijk de installatie Onderweg naar
Bamako, een snelle nabootsing van een woestijn die te zien is in Galerie
Bibliotheek Zelhem. Hij vroeg bezoekers te schrijven over wat het werk uitlokt.
Daarom deze brief aan jou, Onderweg naar Bamako. Over de middag waarop ik besloot een uur naar je te kijken,
terwijl jij me stilzwijgend tot je nam.
15.50 uur. Lieve Onderweg naar Bamako,
wat ruik je muf en voel je koud. Ik houd mijn jas aan, als je het niet erg
vindt. Ja, je lijkt inderdaad op een woestijn. Een griezelige, dat wel. Want
wat ligt daar: een autowrak, verdwaalde plaat – is het een nummerbord? – en een
propeller die zachtjes toeren maakt. Ze worden verlicht en verduisterd door de
zon, die elke vier minuten opkomt en ondergaat. Ik zoek mensenleven, maar vind
geen spoor. Wat verberg je voor mij, Bamako?
15.56 uur. Wat hoor ik? Krekels die
tjirpen? Getrommel op een djembé? In de verte klinken de jammerende noodkreten
van een roedel honden. ’s Nachts houden ze zich koest, maar als de morgen
aanloeit, beginnen ze te janken. Ze hebben honger, denk ik. Het benauwt me; ik
ben geen lekkere maaltijd.
16.04 uur. Eén etmaal per vier minuten,
een uur lang. Dat zijn vijftien dagen en vijftien nachten. Als ik er over
nadenk, wil ik bij je weg. Ik was vroeger bang voor honden.
16.15 uur. Liggen daar nou twee benen
van zand? En een romp? En wat is dat kuiltje ter hoogte van de navel, waar
zandkorrels uit omhoog springen? Het blazen stopt. Een licht achter de voorruit
van de auto flikkert aan. De propeller begint te draaien. Bij iedere toer
klinkt een tik. Heb je de gieren al gezien?
16.35 uur. Wat ging hij – is het een
hij? – eigenlijk doen in Bamako? En waar ligt dat ook alweer? Ik sta op en voel
je koude zand. Ik moet hier weg. Nee, ik heb mezelf beloofd een uur te blijven.
16.38 uur. Ha, zie je wel! Je hebt
iemand vermoord! De schoenafdrukken in het zand verraden je. Grote grove
herenzolen, minstens maar 44. Ik zie ze nu pas. Of zou een rebelse bezoeker
over je tentoonstellingshekje zijn heengestapt? Er was toch camerabewaking?
16.42 uur. Nog acht minuten. Twee dagen
en twee nachten, dan ga ik bij je weg. Ik zou paranoïde van je kunnen worden.
Pim van Arkel is met Onderweg naar
Bamako op de expositie Achterhoek 1 in de GalerieBibliotheek aan de
Burgemeester Rijpstrastraat 4 in Zelhem waaraan acht kunstenaars meedoen. De
expositie loopt tot 16 januari. Voor openingstijden zie:
galeriebibliotheekzelhem.nl
Pim van Arkel vraagt bezoekers van zijn installatie in
Zelhem te schrijven over wat het werk uitlokt
Thea
van Zalingen. (twee elfjes)
zand
auto,
stil
woestijn
wind blaast
weerspiegeling
in een raam
zand
zand
bos
stammen, bladeren
stilte, auto, stilte
overwoekerd tot stil leven
bos
Nieta
Met je zintuigen op scherp
stilzitten en toch ver weg reizen naar toen.
Els Lemkes
Een rivier kwam bij een
woestijn: wilde ze haar weg vervolgen? Maar had ze wel een keus? Geleidelijk
verdampte ze en dreef als wolk verder. Regen viel neer. Wijzer en een ervaring
rijker stroomde het water voort, weer als rivier…
Marianne E. van Arkel
overleven
leven
in zand
zand
erover
over
het leven
levenstekens
tekens
van hoop
die niet
doet leven
levenloos
los
van het leven
zweven
stof
op vleugels
van de wind
leven
in zand
zand
erover
over
het leven
levenstekens
tekens
van hoop
die niet
doet leven
levenloos
los
van het leven
zweven
stof
op vleugels
van de wind
Ad van der Toorn
à Bamako,
Waren ze de weg kwijt of was hij domweg onder zand verdwenen?
Was de benzine op, toen het water en had de zon heel fel geschenen?
Of werd het juist snel donker, koud en moest men hier toen overnachten?
Of zijn ze verder maar te voet gegaan en niet op redding blijven wachten?
Het blijft een duister raadsel, hoe de woestijn ze heeft verslonden
Oh, ja…. wel heeft men, jaren later, na lang zoeken nog gevonden:
- Een ventilator, die nog bleek te draaien
- Een achterruit met rubber vatting
- Kofferdeksel met twee blauwe strepen
- Motorkap, maar zonder motor
- Twee losse sturen
Van een lokale chief, een ooggetuige, werd uit de krant vernomen ...het is een wonder dat ze daarmee nog zo ver zijn gekomen!
Waren ze de weg kwijt of was hij domweg onder zand verdwenen?
Was de benzine op, toen het water en had de zon heel fel geschenen?
Of werd het juist snel donker, koud en moest men hier toen overnachten?
Of zijn ze verder maar te voet gegaan en niet op redding blijven wachten?
Het blijft een duister raadsel, hoe de woestijn ze heeft verslonden
Oh, ja…. wel heeft men, jaren later, na lang zoeken nog gevonden:
- Een ventilator, die nog bleek te draaien
- Een achterruit met rubber vatting
- Kofferdeksel met twee blauwe strepen
- Motorkap, maar zonder motor
- Twee losse sturen
Van een lokale chief, een ooggetuige, werd uit de krant vernomen ...het is een wonder dat ze daarmee nog zo ver zijn gekomen!
Herma Heezen-Vreman
Onderweg naar Bamako
stilte
hitte
geur van zand
kuiltje van zand
het vallen van de duisternis
een briesje
willen slapen
Onderweg naar Bamako
stilte
hitte
geur van zand
kuiltje van zand
het vallen van de duisternis
een briesje
willen slapen
Op de korrel genomen
Zand, woestijn,
onderweg, plan, dromen, leven, beleven
stem gegeven
aan een horde idealen,
vele, vele malen.
een klap, een dreun, dromen niet uitgekomen
stuurloos en stuurlos,
iedere zandkorrel werkt tegen
gestrand, alle korrels samen, zand erover
en maar geen regen
maar,
een 'paraschut', wind, een piepklein ventilatortje
draait zacht en zegt
maak een raam voor de sterrenhemel van vannacht
en blijf, net als ik, bewegen.
Tromgeroffel, geluiden van mensen,
water, een haan, een kip, dus ook een ei
nieuw leven, nieuwe wensen
een zandkorrel in de voor
het gaat door
Nieuw leven, de woorden en dingen anders in de rij
wij, roependen in de woestijn, kijken ernaar en staan er bij
en maar geen regen
maar,
een 'paraschut', wind, een piepklein ventilatortje
draait zacht en zegt
maak een raam voor de sterrenhemel van vannacht
en blijf, net als ik, bewegen.
Tromgeroffel, geluiden van mensen,
water, een haan, een kip, dus ook een ei
nieuw leven, nieuwe wensen
een zandkorrel in de voor
het gaat door
Nieuw leven, de woorden en dingen anders in de rij
wij, roependen in de woestijn, kijken ernaar en staan er bij
Leo Traas
Bamako
Bamako een naam als een gedicht
‘Fernweh’ schuilt in:
Isfahan, Timbuktu, Madagaskar, Padang, San Diego, Marrakech:
“Wouldn't you know we're riding on the Marrakesh Express”
De zandduinen van Wahibi Sands
Het zand dat uit mijn vingers loopt,
terwijl haar schaduw in de wind vervaagt.
Ooit achter Aalten zijn wij tot Bamako gegaan
althans zo voelde het in de eindigheid
van ons bestaan,
Bamako een naam als een gedicht
‘Fernweh’ schuilt in:
Isfahan, Timbuktu, Madagaskar, Padang, San Diego, Marrakech:
“Wouldn't you know we're riding on the Marrakesh Express”
De zandduinen van Wahibi Sands
Het zand dat uit mijn vingers loopt,
terwijl haar schaduw in de wind vervaagt.
Ooit achter Aalten zijn wij tot Bamako gegaan
althans zo voelde het in de eindigheid
van ons bestaan,
levend in het moment
zonder tijd.
‘They are one person
They are two alone
They are three together
They are for each other’
‘They are one person
They are two alone
They are three together
They are for each other’
Els Simonetti
De auto, bijna
verdronken in het zand, deed mij denken aan die vreselijke jaarlijkse race
Parijs-Dakar. Thuisgekomen heb ik gegoogled en dit gedicht gevonden. Hieronder
een fragment (uit een gedicht van Didy Westera)
Aanklacht
Zijn we nu 2000 jaar
geciviliseerd
Vertel mij dan eens…
Wat hebben wij geleerd
Weet jij de antwoorden
Want ik heb de vragen
Kom maar op
Ik sta je uit te dagen
Voorbeeld- ik heb er nog
wel een
Kijk maar eens kritisch om
je heen
Parijs-Dakar een
sportevenement
Je huilt als je de
achtergronden kent
Met trucs van 2 miljoen –
glimmend – groot
Door zandwoestijnen
crossen en jagen
De bevolking gaat van
armoede dood
Slijt in honger haar
laatste dagen
Jan Opdam
ik ben mamma Sahara
ik ben de buik van de wereld
ik ben je geliefde
ik geef je alles
mijn hitte, mijn koude
mijn maan, mijn sterren
mijn oase
en toch verlaat je mij
slechts het vuilnis van je avontuur
rust in mij
ik ben de buik van de wereld
ik ben je geliefde
ik geef je alles
mijn hitte, mijn koude
mijn maan, mijn sterren
mijn oase
en toch verlaat je mij
slechts het vuilnis van je avontuur
rust in mij
Maria Lauret
Bij je kunstwerk geweest.
Het was er rustig, er was niemand. Alleen onder de parachute met zeer bekende
Afrikaanse geluiden. krekels, hanen, af en toe een hond, trommelgeluid in de
verte. Was het volle maan? Hoewel de donkere nacht dat niet doet vermoeden. Je
voelt verlatenheid, vergankelijkheid, eenzaamheid, maar ook: een stukje
Frankrijk. Departement 57! Moselle. 2 werelden van mij vallen samen.
Ondanks de klap is het
raampje nog in tact. Een stuur links en in de verte nog iets dat daar op lijkt.
Een propellertje. Vloog dat uit de auto? Stond dat op het dashboard voor de
warmte? Het doet het nog! En bij nacht zie je ineens iets wat je overdag niet
ziet, een kuiltje waar zand in op en neer danst achter het glas. ‘s nachts
worden zaken helder die je overdag niet ziet. Geen menselijke resten. Onder het
zand, opgegeten, of konden ze nog weg? Moeder Theresa kwam ook in me op door de
strepen op het karkas. En een grappig kuiltje in een bult. Knap gemaakt. Maar
waarom bleef dit beeld jou steeds bij?
Zier Versluys
onderweg
naar Bamako
de reiziger in jou en mij
ziet midden in de woestenij
toch altijd tekens in het zand
en hier en daar een droge plant
in afwachting van regen
of roestende herinnering
aan wat hier ooit verloren ging.
geen leegte is zo leeg
en blijft het mettertijd
dat die ultieme wildernis
zonder een taal of teken is
en dus draagt zelfs de uiterste verlatenheid
nog sporen van betekenis
geschreven in het zand der tijd.
de reiziger in jou en mij
ziet midden in de woestenij
toch altijd tekens in het zand
en hier en daar een droge plant
in afwachting van regen
of roestende herinnering
aan wat hier ooit verloren ging.
geen leegte is zo leeg
en blijft het mettertijd
dat die ultieme wildernis
zonder een taal of teken is
en dus draagt zelfs de uiterste verlatenheid
nog sporen van betekenis
geschreven in het zand der tijd.
Piet Hein Gerritsma
Als er ook zee of water
bij was geweest, dan was de 2CV gestrand!
Ik heb op mijn motor
Marakech gehaald en liftend Gabes en Djerba. En 2 jaar later gooiden we in
Koeweit een dime in een automaat en kregen bevroren cola terug. Maar om mij
heen was het zand allesverwoestend. Inmiddels tot aan Zuid-Spanje toe, waar de
olijfboomgaarden niet meer redden. Het dringt overal in neus, oren, keel en
kleren. Alleen Chevrolets en Mercedessen hielden het destijds uit. Maar toch
gaat het leven, hoe moeilijk het soms ook is, in het klein dóór. Jouw propeller
en aansteker en de vetplantjes in de woestijnen Israël.
Of iemand persoonlijk in
zijn eigen kleine IK.
Sjors Boelaars
Ik zie een scene uit het
leven van een tropen arts. Er is een vliegtuig neergestort. Het is hard werken
in de tent van parachute doek. Dag en nacht gaan de operaties door. Je voelt de
hitte sidderen. Het zand trilt er van. Af en toe blaast er een verkoelend
briesje. In de verte hoor je de trommels van de sjamaan die de goden verzoekt
tot mede werking. Er blaft een hond. Het wordt nacht. En door. En door. En door.
Ruud Kaper
de installatie à Bamako
roept associaties op met het onderstaande gedicht van Hans Lodeizen
Ik heb mij met moeite alleen gemaakt
ik heb mij met moeite alleen gemaakt.
je zou niet zeggen: je zou niet zeggen dat
het zoveel moeite kost alleen te zijn als
een zon rollende over het grasveld
neem dan - vriend! - de mieren waar
wonend in hun paleizen als een mens
in zijn verbeelding -; wachten zij op regen en
graven dan verder: het puur kristal
is hen zand geworden.
in het oog van de nacht woon je als een merel,
of als een prins in zijn boudoir: de kalender
wijst het zeventiende jaar van Venetië en
zachtjes, zachtjes slaan zij het boek dicht.
kijk! je schoenen zijn van perkament
o- mijn vriend - deze wereld is niet de echte.
uit: Het innerlijk behang
Amsterdam, Van Oorschot 1950
Leo Traas
Zij is
Zij is niet meer
Zij is toch overal
Zij is alle zandkorrels
Zij is niets en alles
Zij is stilte
Zij is eindigheid in oneindigheid
en laat de woestijn bloeien
Johan de Boer
Zij is toch overal
Zij is alle zandkorrels
Zij is niets en alles
Zij is stilte
Zij is eindigheid in oneindigheid
en laat de woestijn bloeien
Johan de Boer
Onderweg naar Bamako
dag en nacht, daad en droom
in dit kunstwerk is de dag en de nacht in één ervaring samengebracht.
droom en daad spelen zich af in de woestijn. ”In den beginne was….”
De droom -zinnig-onzinnig?- om met een 2CV door de woestijn naar Bamako te gaan is daad geworden
en strandt onderweg. Verloren? Geluiden van een kraaiende haan verklanken het verraad van het noodlot, maar ook de hoop op redding, menselijk leven in de nabijheid. De woestijn is niet dood, er is beweging in het zand, de woestijn leeft, een fontein van leven.
De droom komt en zet alles in een ander licht: wrakstukken vertellen een grap van de ventilator om koelte te brengen in de verzengende hitte van de woestijn. Stuurloos ..? er lijken wel twee sturen verloren te liggen in het zand om zo op te pakken en weer verderte gaan.
Het kunstwerk, “woestijnscene met autowrak” is schitterend vorm gegeven. In de Iglo (SIC!)-achtige omhulling van een parachute (levensreddend!) ervaar je de beslotenheid van eigen gedachten en dromen als in een geheime kamer. Universele menselijke eigenschappen
en waarden krijgen ruimte tot herkenning:” tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren”, maar toch…
Wat is een mens zonder idealen.
dag en nacht, daad en droom
in dit kunstwerk is de dag en de nacht in één ervaring samengebracht.
droom en daad spelen zich af in de woestijn. ”In den beginne was….”
De droom -zinnig-onzinnig?- om met een 2CV door de woestijn naar Bamako te gaan is daad geworden
en strandt onderweg. Verloren? Geluiden van een kraaiende haan verklanken het verraad van het noodlot, maar ook de hoop op redding, menselijk leven in de nabijheid. De woestijn is niet dood, er is beweging in het zand, de woestijn leeft, een fontein van leven.
De droom komt en zet alles in een ander licht: wrakstukken vertellen een grap van de ventilator om koelte te brengen in de verzengende hitte van de woestijn. Stuurloos ..? er lijken wel twee sturen verloren te liggen in het zand om zo op te pakken en weer verderte gaan.
Het kunstwerk, “woestijnscene met autowrak” is schitterend vorm gegeven. In de Iglo (SIC!)-achtige omhulling van een parachute (levensreddend!) ervaar je de beslotenheid van eigen gedachten en dromen als in een geheime kamer. Universele menselijke eigenschappen
en waarden krijgen ruimte tot herkenning:” tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren”, maar toch…
Wat is een mens zonder idealen.
Helga de Boer
Ik zit in de woestijn en
hoor de geluiden van menselijk leven nog net. Ik voel de eenzaamheid van de
plek over mij komen. De resten van een oude auto versterken dat gevoel. Maar
plotsklaps is er toch beweging in het zand en vermoed ik een insect die
zichzelf uitgraaft en op een prooi zal gaan loeren….de wind steekt op en het
zand verder weg komt ook in beweging. Toch nog een sprankje leven in de
woestijn op weg naar Bamako.
Hans Mellendijk
ZIENDEROGEN
ogen voelden ruikend licht
handen zagen smakend vorm
oren proefden voelend toon
neuzen hoorden ziend reuk
tongen roken horend smaak
licht oogde voelend reuk
vorm handelde ziend smaak
toon hoorde proevend gevoel
reuk neusde horend zicht
smaak tongde ruikend gehoor
ogen zagen voelend reuk
handen proefden ziend smaak
oren hoorden ruikend licht
neuzen roken horend vorm
tongen voelden smakend toon
licht handelde proevend zicht
vorm hoorde ruikend gehoor
toon neusde horend reuk
reuk tongde voelend smaak
smaak oogde ziend gevoel
handen hoorden ruikend toon
oren roken smakend reuk
neuzen voelden ziend smaak
tongen zagen voelend licht
licht hoorde ruikend smaak
vorm neusde ziend gevoel
toon tongde voelend zicht
reuk oogde proevend gehoor
smaak handelde horend reuk
ogen hoorden smakend smaak
handen roken voelend licht
oren voelden ziend vorm
neuzen zagen horend toon
tongen proefden ruikend reuk
licht neusde ziend gehoor
vorm tongde proevend reuk
toon oogde horend smaak
reuk handelde ruikend gevoel
smaak hoorde voelend zicht
ogen roken ziend toon
handen voelden horend reuk
oren zagen ruikend smaak
neuzen proefden smakend licht
tongen hoorden voelend vorm
licht tongde horend gevoel
vorm oogde ruikend zicht
toon handelde voelend gehoor
reuk hoorde ziend smaak
smaak neusde proevend reuk
proevendertongen laf
horenderoren doof
ruikenderneuzen niets
voelenderhanden dood
zienderogen blind
Geen opmerkingen:
Een reactie posten